Pokhara en de weg naar Kathmandu

De onspannen sfeer van Nepal is inmiddels tot mij doorgedrongen. Het tempo van het leven is iets vertraagd en alles is vriendelijker geworden. In het land waar alles nog steeds mogelijk is, zolang je er maar om vraagt, is het erg goed uit te houden. Met de prachtige witte muur, de Himalaya, op de achtergrond van elke rit, stad en dorp heeft het land een surrealistisch gevoel. Het is soms niet voor te stellen dat mensen hier gewoon leven terwijl je de pieken van 8000m bijna kan aanraken, en dat dit de normaalste zaak is. Ook is me opgevallen dat Nepal minder arm oogt dan India. Mensen zijn hier vrolijk en lijken goed rond te kunnen komen. Ik zal weer een korte samenvatting geven van de afgelopen dagen.

Na de trekking was ik van plan om een dag helemaal niets te doen. Hier ben ik blijkbaar niet zo goed in want nog voor de lunch begon er iets te kriebelen; ik moest iets doen. Met een groepje besloten we om rond het meer te gaan scooteren. Over een erg slechte weg gingen we een stuk de stad uit. Het was mooi, leuk en gezellig. Totdat we erachter kwamen dat de benzinetank van een van de scooters ernstig lekte en op het verste en redelijk afgelegen punt leeg was. We hadden een slang gehaald uit een volgend dorp en hebben hiermee benzine overgegoten van tank naar tank om terug te komen. Het probleem werd echter erger, we hadden niet genoeg getankt en dus kwamen anderen ook in de problemen. Door handige trukjes met overgieten, en door in extreme economische modus te rijden haalde we Pokhara precies. We hebben de succesvolle terugkomst gevierd met een enorm bord turkse kebab.

De volgende dag heb ik samen met de twee australiers van mijn trekking massages gehad in de ochtend, waarna we rond zijn gaan scooteren. We hebben verschillende uitzichtpunten bezocht en wat kleine tempels. Het ging ons echter vooral om het scooteren. Inmiddels was vandaag ook de eerste dag van het Pokhara street festival dat jaarlijks rondom de westerse oud en nieuw wordt gevierd. In nepali betekend de eerste dag echter dat nog niets klaar is, en dat je 's avonds in goede hoop door een stel straattenten loopt waar de helft van de mensen nog bezig is met het opzetten en versieren. Typisch...

Ik nam afscheid van Nick en Josh, de australiers en na mijn ontbijt wilde ik naar een internet cafe gaan om mijn vorgaande verhaal te schrijven. Wanneer je reist zul je dit soort momenten vaker meemaken. Het bereiken van het 100m verderop gelegen internet cafe, kostte me 2 uur om te bereiken. Onderweg kwam ik elke 10 meter mensen tegen die ik eerder was tegengekomen in India, danwel op de trekking. Door alle gezelligheid duurde het allemaal wat langer. Deze dag heb ik verder weinig gedaan naast gezellig rondhangen met vrienden en eten. Heel veel eten.

Vandaag werd ik wakker met het idee: wat moet ik in godsnaam gaan doen in Pokhara? Ik had besloten om NYE in Pokhara te vieren en ik moest dus vandaag en morgen nog vullen met iets leuks. Milea, een meisje uit amerika, sprong uiteindelijk bij mij achterop de scooter en toen zijn we samen naar een Tibetaans Buddhisitisch klooster gereden. Dit kloster leek helemaal verlaten. We liepen naar binnen in de extreem mooi versierde gebedshal(?) waar alles klaar lag voor en volgend gebed. We kwamen er op het eind achter dat de monniken achter een gordijn achter in de zaal allemaal aan het lezen waren in uiterste concentratie en ze hadden zich blijkbaar niet aan ons gestoord. Na het prachtige klooster reden we naar een klein dorpje boven op een bergje naast Pokhara, genaamd Sarangkot. Vanaf hier hadden we een prachtig panoramisch uitzicht over drie verschilende gebergtes (Annapurna range, Manaslu range en Dhalawagiri range). Na dit prachtige uitzicht gingen we nog naar de dam van Pokhara waar we nog wat prachtige foto's hebben geschoten van Pokhara met de bergen op de achtergrond die boven de stad uit torenen, bij ondergaande zon.

Vanavond is oud en niet en voor deze dag had ik nog niets te doen. Ik kwam bij mijn ontbijt echter een nederands meisje tegen en samen besloten we onze missie van de dag. We gingen oliebollen maken. Het heeft ons bijna de hele middag gekost om alle ingredienten te vinden. Vooral gist was onmogelijk (we hebben dit uiteindelijk in een 400g formaat gevonden, terwijl we maar een theelepel nodig hadden...). Daarna hebben we in de keuken van mijn gasthuis de oliebollen gemaakt. En ze waren goed! Bij het uitdelen probeerde we de oliebollen in het engels te verkopen, maar vertaald klinkt greasebaal of oilball niet erg aanlokkelijk. Na een twijfelachtige eerste hap vond iedereen het extreem lekker en vraten ze teveel oliebollen op waardoor iedereen een half uur later de welbekende en bijna traditionele oud-en-nieuw-oliebollen-buikpijn had. Hierna was het tijd voor feest. We gingen naar een soort van strandtent waar ze een soort trance draaide maar dan net te snel om op te dansen. Dit was echter ideaal voor alle mensen die aan het spacen waren op allerhande produkten, want omdat iedereen moeite had met dansen op deze snelheid viel het niet zo op hoe erg ze er aan toe waren. Dit vertaalde gelukkig in een erg leuke avond met een vrij grote groep mensen. Big funz!

Omdat ik vond dat ik al te lang in Pokhara was ben ik op 1 januari, brak in een local bus gaan zitten. De mensen in Nepal zijn over het algemeen klein en de beenruimte in de bussen is daar op aangepast. Voor mijn niet erg lange 1,75m was dit echt al kantje boord. Na 3 a 4 uur kwam ik aan in mijn bestemming; Bandipur. Een prachtig dorpje op een heuvelrug die nog helemaal in oud nepaleese stijl was. Een korte klim naar het hoogste punt gaf je hier een fantastisch panoramisch uitzicht over 400km van de himalayas (ditmaal Dhaulagiri, Annapurna, Machhrepuchhre, Annapurna 3, Manaslu, en Langtang). Adembenemend. Ik heb in een halve dag dit dorpje verkend en was er toen eigelijk alweer klaar mee.

De volgende ochtend ben ik met al mijn spullen op mijn rug anderhalf uur gaan lopen naar een grot. Daar heb ik een rondeliding gehad waarna ik nog een half uur verderop de bus pakte naar Gorkha, de woonplaats van de vorige koningklijke familie. Daar ben ik bij aankomst meteen weer een uur omhoog gelopen naar het paleis die op de top van deze berg/heuvel lag. En na een vermoeiende maar heel erg mooie dag ben ik om 8 uur naar bed gegaan.

Van Gorkha ben ik naar de Manakamana tempel gegaan. Een tempel waar als je ernaar toe gaat, een van je wensen in vervulling za gaan. Dat kan ik natuurlijk altijd gebruiken. Onderweg kwam ik een nepalees koppel tegen die me mee hebben genomen naar al hun favoriete plekjes en eettenten. Ze hebben mij van alles en nogwat geleerd over de nepaleese cultuur en gebruiken. Na dit erg interessante bezoek aan de tempel ben ik met de bus door gegaan naar Kathmandu waar ik grappig genoeg twee goede vrienden uit Pokhara tegen kwam op het dak van het gasthuis waar ik een kamer had gereserveerd... De wereld is klein...

Volgende keer Kathmandu en een voor mij ook nog onbekende andere stad of activiteit.

Liefs, groeten en doei!

PS: Foto's lijken echt nergen ge-upload te kunnen worden dus ik vrees dat jullie individueel een keer langs moeten komen (met een fles wijn en/of kaas die ik ernstig mis) om een veel te lange slideshow te zien van nu al 2000+ foto's.

PPS: Mijn baard is lang.